Leander: ‘Ik was nog niet klaar! Mijn broer Jim ligt in het ziekenhuis, ik maak me verschrikkelijk veel zorgen, en jij kunt alleen maar denken aan je werk en aan hoe je in een zo’n kort mogelijke tijd zoveel mogelijk geld kan verdienen, mensen pissig kunt maken en ze daarna kunt beledigen!’
Vader: ‘Leander, houd je een beetje in, zo kun je echt niet praten tegen je moeder.’
Leander: ‘Je hoeft me niet de hele tijd te corrigeren, pa.’
Oma: ‘Ik vind het anders heel goed dat je eens een keertje van je afbijt, Leander.’
Moeder: ‘Natuurlijk, schoonmoedertje lief bemoeit zich er ook weer eens mee.’
Oma: ‘Ja, ik bemoei me met dit gezin, dat kun je van jou niet zeggen.’
Vader: ‘Ik kan hier niet meer tegen, ik kan hier niet meer tegen, ik kan hier niet meer tegen!’
Moeder: ‘Zeg, Nico, stel je niet zo aan. En vraag alsjeblieft aan je moeder of ze de rest van haar eten op haar eigen kamer kan opeten. Ze zit de boel alleen maar op te stoken.’
Oma: ‘Tsss, je mag ook niks meer zeggen, tegenwoordig.’
Vader: ‘Fijn dit. Weer de hele sfeer verziekt.’
Oma: ‘Pfff, wat een gedoe zeg. Het is toch niet te geloven dit.’
Vader: ‘Mam, wil je alsjeblieft naar je kamer gaan?’
Leander: ‘Een kind dat zijn eigen moeder naar haar kamer stuurt! Nog nooit meegemaakt dit.’
Moeder: ‘De een zit te stoken, de ander stelt zich aan, zo kinderachtig.’
Allen (tegelijk):‘Ik word helemaal gek van deze familie!’
Regie: Daarna is iedereen gelijk stil. Licht gaat uit: scène gaat op zwart.
‘Ja, dit is wel een sleutelscène van het kersttoneel van afgelopen jaar’, aldus Anne Nebel, een van de begeleidende docenten van het kersttoneel. ‘De verhoudingen binnen deze familie staan op scherp. In deze scène wordt de familie een spiegel voorgehouden en iets later beseft de familie eigenlijk pas hoe fout ze al die tijd bezig zijn geweest met elkaar. En dat spreken ze dan ook uit tegen elkaar. Ja, daar is soms moed voor nodig, dat is zeker waar, maar er zijn gelukkig altijd weer aardig wat mensen en leerlingen die de moed weten te vinden om hun fouten daadwerkelijk toe te geven. Op Melanchthon Schiebroek is het kersttoneel een mooie traditie en volgens mij zijn we inmiddels de dertigste jaargang al gepasseerd. Zo rond de Donkere Dagen voor Kerst is het ook belangrijk om elkaar verhalen te vertellen, kijk ook maar naar het televisie- en filmaanbod in die tijd. Dat kunnen verhalen zijn met meerdere verdiepende lagen, maar voor mij geldt dat er bij het kersttoneel een sterk verhaal verteld moet worden, met een moraal en een positieve boodschap, en dat dat verhaal voor iedereen goed te volgen is. En als alle 1200 leerlingen het goed hebben kunnen volgen, dan is het wat mij betreft geslaagd.’
‘Let it be’ wordt ‘Ik zag het niet’
Wie dit jaar voor het eerst meedeed aan het kersttoneel, was Jesiah uit havo 3.
Jesiah: ‘Toen de docent muziek, mevrouw Dangol, aan mij vroeg of ik mee wilde doen, was ik echt verbaasd. Ik zet me altijd goed in tijdens de muziekles, maar ik was niet echt overtuigd van mijn zangkwaliteiten. Een vriendin van me moedigde me aan om mee te doen, en tsja, toen stond ik daar ineens. Het openingsnummer van het stuk, Fly Away van Lenny Kravitz, vond ik het leukst om te zingen: lekker met z’n vijven er vol tegenaan. Ja, klopt, ik had ook een solonummer: een cover van Let it be van de Beatles. Eerst oefende ik met de Engelse tekst en toen ik later de Nederlandse tekst kreeg, moest ik wel even schakelen: andere taal, andere lettergrepen, enzovoort. Maar uiteindelijk ging het goed en het nummer paste goed bij me: ik haalde hoog en laag en alles liep lekker. Tijdens het hele kersttoneel-project kwam ik erachter dat ik eigenlijk best een open persoon ben. Ik maakte snel vrienden met iedereen, terwijl ik eigenlijk altijd dacht dat ik een beetje gesloten was. Nou ja, weer wat geleerd, haha.’
Hechte groep
‘Dit jaar hadden tien leerlingen zich opgegeven voor de decorploeg’, vertelt Aileen Meijvogel, samen met collega Martijn Kouwenberg verantwoordelijk voor het decor. ‘Eerst gaan we met z’n allen het decor bedenken, en daarna maken. De decorploeg is tijdens de elf voorstellingen ook druk in bedrijf met alle decorwisselingen. Die zie je per voorstelling soepeler worden, echt leuk om te zien, ze raken steeds meer op elkaar ingespeeld. Ook mooi is dat de decorploeg aan het einde van elke voorstelling naar voren komt om applaus in ontvangst te nemen. Ze werken dan wel op de achtergrond en voornamelijk in het donker, maar ze zijn net zo belangrijk als de spelers en de muzikanten. Het is echt een grote hechte groep geworden tijdens de voorstellingen. Dat sociale aspect is belangrijk en doet me terugdenken aan de tijd dat ik hier zelf als leerling op school zat en ook meedeed aan het kersttoneel. Daar bewaar ik nog steeds goede herinneringen aan. Echt leuk dat ik nu weer meedoe aan het kersttoneel, maar dan als een van de begeleidende docenten.’
Honderd keer stilleggen
‘Dat is inderdaad top, dat samenkomen van de groep,’ zegt ook Joep uit vwo 5, die dit jaar de rol speelde van vader. ‘Eerst gaan decor, muziek, techniek en spel los van elkaar aan de slag en dan op de laatste oefendag komt alles samen. Pfff, dat is echt puzzelen met z’n allen en het stuk wordt dan wel honderd keer stilgelegd: een speler is een belangrijke zin vergeten, de decorploeg zet een verkeerde stoel neer, de band zet te vroeg in, de computer van de techniek loopt vast, van alles en nog wat.. En dan, na een paar keer alles heel goed doorspelen, komt het uiteindelijk helemaal goed. Wat ik ook echt mooi vind, zijn de reacties die ik soms krijg. Dan loop ik tussen de voorstellingen door over de gang en word ik aangesproken door leerlingen die ik helemaal niet ken. En dan herhalen ze een stuk tekst van me of zeggen ze dat ik goed heb gespeeld. Op het moment dat leerlingen dat zeggen, en dus ook de moed hebben om mij aan te spreken, dan ben ik trots en weet ik dat we met z’n allen iets geslaagds hebben neergezet.’
